Silniki HEMI trafiły do motoryzacji z przemysłu zbrojeniowego. Tego typu konstrukcje z półsferycznymi komorami spalania opracowano podczas II wojny światowej w Chryslerze z myślą o użyciu ich w myśliwcach. Miało to podnieść osiągi maszyn, które i tak osiągały już prędkości około 700 km/h. Rozwój silników odrzutowych sprawił, że plany te zarzucono. Silniki HEMI zainteresowały jednak inżynierów z działu samochodowego koncernu.
Pierwsze HEMI przeznaczone do auta powstało jeszcze w 1948 roku. Wersja, która trafiła do produkcji, była wówczas nazywana FirePower i nosiła oznaczenie 331 (to pojemność wyrażona w calach). Silniki FirePower trafiły również do aut innych marek należących wówczas do koncernu Chryslera, w tym do Dodge’a i modeli New Yorker oraz Imperial.
Kolejną odsłoną silników były serie motorów oferowane już pod nazwą HEMI od 1964 roku. Pierwszą i najbardziej znaną jednostką HEMI V8 został silnik 426. Trafił on do kultowych modeli muscle cars – legendarnego Dodge’a Chargera, a także Dodge’a Challengera.
W 1948 roku zaczęto montować 6-cylindrowy silnik HEMI w Jaguarach. Następnie w 1951 roku Chrysler montował między innymi silnik HEMI V8 o mocy 180 KM w swoich samochodach. Miał on pojemność 331 cali sześciennych, czyli 5,4 litra. Stąd wzięła się nazwa “331 HEMI”. Chrysler kontynuował produkcję silników HEMI. Powstawały kolejno silniki o pojemności 5,8 litra (354 cale) w 1956 roku, 6,4 litra (392 cale) w 1957 roku, 7 litrów (426 cali) w 1964 roku. Zatrzymajmy się na chwilę przy silniku o pojemności 7 litrów czyli 426 HEMI. Podczas wyścigu Daytona 500 w 1965 roku samochody napędzane właśnie tym silnikiem zajęły pierwsze, drugie oraz trzecie miejsce na mecie. Silnik ten wytwarzał moc 425 KM "na papierze". W rzeczywistości moc tego silnika przekraczała 450KM.